Wiktor Mostek

"Ja pamiętam nawet, w czasie wojny, we wrześniu – jak dziś to widzę przed oczyma – robiliśmy siano koło torów kolejowych, a niemieckie samoloty na pewno wcześniej bombardowały Baranowicze i wracały nad tą koleją. One tak nisko, nisko leciały, że ja nawet widziałem twarz tego niemieckiego pilota. Ale one strzelały. Dobrze, że to tak wszystko wyszło, że nikt nie został z nas ranny. Pamiętam to z wojny. Jeszcze co pamiętam z wojny? Jak nad Słonimiem przeleciały niemieckie samoloty, a u nas, niedaleko od Słonimia, było lotnisko polskie i wyleciały stamtąd polskie samoloty. Ale polskie samoloty były takie... No... Ja nie wiem, jak to po polsku powiedzieć – dwuskrzydłowe. No więc one przeciw tym niemieckim byli niezgrabne i nie mogły z nimi konkurować w bitwie. Ale z tych karabinów maszynowych jak Polacy strzelali, to zestrzelili nie Niemca, a swój samolot. Pamiętam, że biegliśmy, zobaczyliśmy, a samolot nie upadł, ale wylądował i piloci zostali żywi, ale samolot już nie działał. Biegliśmy, żeby zobaczyć z bliska, bo przy Polsce, to samolot może kilka razy tylko w życiu widziałem. Bo gdy przyszli już sowieci, to każdego dnia latały nad głowami samoloty, to już było jakby codziennością."

"Gdy przyszli sowieci, to posłali nas z powrotem do szkoły. Znowu zacząłem chodzić do trzeciej klasy i w 1941 roku skończyłem cztery klasy szkoły powszechnej. Ja się uczyłem dobrze, ale nie szło mi z języka rosyjskiego i białoruskiego. I tylko dlatego, że się uczyłem dobrze, to mi wystawiali trójki, a tak w ogóle wszystko na dwójki pisałem. Nawet dyrektorka przychodziła do mamy i mówiła: - Przestańcie rozmawiać w domu po polsku. Po rosyjsku starajcie się mówić, bo dzieci nie umieją mówić nawet, nie to, że pisać i czytać."