Elżbieta Wrzosek (* 1930)

Urodziła w się w Mławie, w województwie warszawskim. Pochodziła z rodziny inteligenckiej, o artystycznych tradycjach (matka Nagrywanej ukończyła konserwatorium muzyczne). Pierwsze lata życia spędziła w Warszawie. We wrześniu 1939 roku rodzina opuściła stolicę, udając się na wschód. Ojciec zginął z rąk sowieckich. Matka Nagrywanej osiadła, wraz z małymi dziećmi i siostrą w Stołowiczach- tam spędziły wojnę i okupację. W czasie zagłady Żydów z Baranowicz, Słonimia i okolicznych wiosek podjęły się uratowania dwojga dzieci. Kryjówka jednego z nich została odkryta przez Niemców, dziewczynka została przez nich zamordowana. Chłopiec przeżył wojnę i emigrował do Izraela. Za swą postawę pani Wrzosek otrzymała tytuł „Sprawiedliwej Wśród Narodów Świata”.

Jako, że matka Nagrywanej zmarła po obrażeniach zadanych przez Gestapo i ponownym śledztwie, prowadzonym przez KGB, na pani Elżbiecie spoczął obowiązek utrzymania rodziny. Dzięki stypendium udało jej się jednak uzyskać dyplom mińskiej Państwowej Wyższej Szkoły Języków Obcych- ukończyła germanistykę i romanistykę.

Przez pewien czas pracowała w Prużanach jako nauczycielka, wkrótce wyszła jednak za mąż i wraz z małżonkiem- inżynierem- zamieszkała w Kujbyszewie nad Wołgą, gdzie trwała budowa tamy. 

Obecnie jest dyrektorką Polskiej Szkoły w Baranowiczach, bardzo czynnie działa w społeczności lokalnej, propagując kulturę polską. Na tym tle popadła w konflikt z władzami. Ma dwójkę dzieci- córkę Teresę i syna Jerzego. Jak podkreśla, mimo małżeństwa z Białorusinem, w domu obowiązywał język polski, podtrzymuje się polskie tradycje.