“I had to study in Poti, and I had to study in Batumi. That's how it happened sometimes because we didn't have the means, and we didn't have an apartment at all. Wherever my mother started working, I had to go there too... My mother also taught in a village called Patara Tsemi for two years. There was a children's boarding school, and many children, like me, attended. They didn't have parents; some of them had their parents shot, some of them were exiled... There were so many of us together, people with the same fate, so I didn't have such feelings [of alienation] there anymore... And then I entered the Komsomol, and somehow we got a small room of 11 square meters...”
“When Stalin died, this period surprised me a lot. It was as if the country had collapsed. Now, when we see footage from North Korea mourning the death of Kim Jong Il on Facebook, it was like that back then. This is an inherent feature of the socialist system; it creates such a person. We children all cried, but when I saw that my mother also burst into tears, I was very surprised. When I asked why she was crying, she scolded Beria terribly, said that everything was his fault, and that Stalin was not such a person. Now we can see whose signatures are on the execution lists... Beria's signatures are not there, but Stalin's signatures are”.
“I know about my first impression of what happened in 1937 from my mother's story. I used to wake up at the same time every day, at 2 am, and ask to see my father. As far as I know, my father used to come back from the editorial office late at night because he was the editor of the newspaper and was afraid of making some mistakes. During such times, it turns out that he always woke me up and caressed me. This was my first perception. I asked for a month for my father to talk to me because every time he came, he brought chocolate. This was my first realization that he was gone...”
გურამ სოსელია დაიბადა 1935 წლის 17 აგვისტოს, თბილისში, საქართველოს დედაქალაქში. მამამისი, გრიგოლ სოსელია, გაზეთის რედაქტორი იყო, დედამისი - პედაგოგი. გურამი სულ რაღაც 2 წლის იყო, როცა მამამისი 1937 წლის 25 ოქტომბერს დააპატიმრეს და ბრალი დასდეს ლავრენტი ბერიას წინააღმდეგ ტერაქტის ორგანიზებაში. ბინის გარეშე დარჩენილ ოჯახს საცხოვრებლის შეცვლა მუდმივად უწევდა, რადგან დედას რეგულარული სამსახურის მოძებნა ძალიან უჭირდა.
1958 წელს გურამ სოსელიამ დაამთავრა საქართველოს პოლიტექნიკური ინსტიტუტის სამშენებლო ფაკულტეტი და მიენიჭა ინჟინერ-მშენებლის კვალიფიკაცია. ათწლეულების განმავლობაში იყო მეცნიერ-თანამშრომელი საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიაში. მრავალწლიანი სამეცნიერო და საზოგადოებრივი მოღვაწეობისათვის მიღებული აქვს არაერთი ჯილდო.
გურამ სოსელია ათწლეულების განმავლობაში აქტიურად იყო ჩართული მამამისისა და სხვა რეპრესირებული პირების ისტორიის კვლევაში. 1992 წლიდან იყო საქართველოს საზოგადოება „მემორიალის“ გამგეობის წევრი და თავმჯდომარე. მონაწილეობას იღებდა პოლიტიკურად რეპრესირებულთა სტატუსის განმსაზღვრელი კანონპროექტის შექმნაშიც, რომელიც, საბოლოოდ, საქართველოს პარლამენტმა 1997 წელს მიიღო.
Hrdinové 20. století odcházejí. Nesmíme zapomenout. Dokumentujeme a vyprávíme jejich příběhy. Záleží vám na odkazu minulých generací, na občanských postojích, demokracii a vzdělávání? Pomozte nám!
